Βαρέλι δίχως πάτο μοιάζει να είναι αυτή η κατρακύλα που ζούμε. Από τη στιγμή που η χώρα εντάχθηκε στο μηχανισμό στήριξης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου έχουμε ξεχάσει πόσες φορές άγγιξε τη χρεοκοπία, μια χρεοκοπία που τη βλέπουμε να συμβαίνει αλλά αρνούμαστε να παραδεχτούμε και που προσπαθούν να μας πείσουν ότι αποφεύγουμε με τη λήψη των “επώδυνων αλλά αναγκαίων” μέτρων. Ρημάξαμε αλλά δεν είναι αρκετό. Έρχονται και άλλα μέτρα. Και μετά θα’ρθουν κι άλλα. Και ύστερα ακόμα περισσότερα…
Παρόλο που το κυβερνητικό σχήμα παραπαίει, αφού οι προεκλογικές δεσμεύσεις για επαναδιαπραγμάτευση, όρια και κόκκινες γραμμές εξατμίστηκαν την αμέσως επόμενη ημέρα ο κόσμος δείχνει μουδιασμένος, ανεκτικός σε αυτούς που τον γέμισαν ψέματα, παρουσιάζοντας παράλληλα μία τάση εκφασισμού παρά γοργά βήματα προς ριζοσπαστικότερες και προοδευτικότερες επιλογές.
Κάποιοι απαισιόδοξοι σπεύδουν να χαρακτηρίσουν τον Ελληνα ραγιά, υποτελή, σκυφτό που ρέπει σε φασίζουσες νοοτροπίες τυφλού και ανώφελου μίσους. Ίσως είναι αλήθεια ότι η ανυπομονησία του καλοκαιριού έδωσε τη θέση της σε μία φθινοπωρινή νηνεμία. Για την αδράνεια αυτή όμως υπάρχει και ερμηνεία και αιτιολογία: Ο κόσμος εξαθλιώνεται πνευματικά και οικονομικά όταν την ίδια στιγμή γίνεται δέκτης-θύμα μίας ανηλεούς προπαγάνδας από τα συστημικά μέσα και τους κυβερνητικούς εκπροσώπους που περιλαμβάνει τα πάντα:
– Απαξίωση αυτών που υπόσχονται εναλλακτικές λύσεις: Επιχειρείται μία άνευ προηγουμένου επίθεση στην Αριστερά, αφού αυτή είναι ξεκάθαρα η απειλή, με χυδαίους συμψηφισμούς των αριστερών και των τραμπούκων- ναζιστών, θεωρίες των άκρων και άλλα τέτοια επικίνδυνα φλερτ με τον φασισμό. Οι συστημικοί παράγονες και οι χρηματοδότες τους πρέπει πάσει θυσία να κρατηθούν.
Ελάχιστα έντυπα φιλοξενούν αριστερές φωνές σε επίπεδο που δε θα ήταν υπερβολή να μιλάμε για ένα είδος μιντιακού πραξικοπήματος. Καθώς μια μεγάλη πλειοψηφία ενημερώνεται σχεδόν αποκλειστικά από τα ευρείας θεαματικότητας και κυκλοφορίας μέσα είναι φανερή η επιρροή που ασκείται πάνω της.
– Αποπροσανατολισμός από τη συνειδητοποίηση των υπεύθυνων για το δράμα με στοχοποίηση ενός ορατού-κοντινού εχθρού: Για όλα φταίνε οι μετανάστες που μας παίρνουν τις δουλειές (αλήθεια ποιες δουλειές;), οι “τεμπέληδες” δημόσιοι υπάλληλοι,ο ψιλικατζής που δεν έκοψε απόδειξη και γενικά όλοι εμείς που “τολμήσαμε να ζήσουμε πάνω από τις δυνατότητές μας”. Αλλωστε…”μαζί τα φάγαμε”.
Ενοχοποίηση και προσπάθεια να στραφούν όλοι εναντίον όλων με σκοπό τη διάλυση της κοινωνικής συνοχής και παράλυση της γενικευμένης αντίστασης.
– Τρομοκρατία εντός και εκτός χώρας με το δοκιμασμένο και άθλιο εκβιαστικό δίλημμα “ευρώ ή δραχμή” την ώρα που κυριολεκτικά δεν έχει μείνει…ευρώ.
– Γελοία επικοινωνιακά παιχνίδια που παίζονται καθημερινά. Αρκεί ν’ ανοίξεις λίγο τα μάτια: Η κυβέρνηση (δια στόματος Υπουργού Οικονομικών) διαρρέει φήμες για επιπλέον κεφαλικό φόρο τις οποίες η ίδια η κυβέρνηση (δια στόματος Πρωθυπουργού) …διαψεύδει λίγο μετά προς ανακούφιση όλων αφού “αποφύγαμε τα χειρότερα”.
Είναι προφανές ότι οι επικοινωνιολόγοι έχουν αντικαταστήσει τους πολιτικούς καθώς δεν τους έχει απομείνει κανένα επιχείρημα. Ξεχρεώνουν οι ίδιοι τα προσωπικά τους “δάνεια” και προχωρούν ακάθεκτοι στις ίδιες αστοχίες βυθίζοντας τη χώρα σε ακόμα βαθύτερη ύφεση.
Οσο όμως τα αδιέξοδα εντείνονται τόσο τα λόγια τους μοιάζουν ακόμα πιο σαθρά. Γιατί όσους καναλάρχες και αν επιστρατεύσεις δεν μπορείς να πείσεις τον πεινασμένο ότι είναι χορτάτος. Οι συγκρούσεις θα είναι αναπόφευκτες. Οι κυβερνώντες και οι κύκλοι που τους ορίζουν το ξέρουν και το φοβούνται γι’ αυτό επιτίθενται λυσσαλέα σε όσους θεωρούν ότι τους απειλούν: Την Αριστερά. Σαν να μην πέρασε μία μέρα από τις εκλογές. Βρίσκονται σε προεκλογικό πυρετό και δεν μπορούν να το κρύψουν.
Ο λαός αυτός, ο βομβαρδιζόμενος από χιονοστιβάδες παραπληροφόρησης, τόλμησε , εν μέσω τέτοιων επικοινωνιακών ριπών λάσπης, να προσπαθήσει την ανατροπή, δίνοντας μία πρωτοφανή για το ευρωπαϊκά δεδομένα δύναμη στην αριστερά. Είναι ακόμα και αυτός που δε διστάζει να διώξει τον τσαμπουκαλή φασίστα από τη διαδήλωσή του και να σταθεί απέναντί του.
Αυτός ο λαός λοιπόν δεν είναι ξοφλημένος. Είναι στο χέρι όλων όσων ΔΕΝ ανήκουν στα μεγάλα συμφέροντα να τον προσεγγίσουν και όχι να τον απορρίψουν. Να τον κατανοήσουν και να συστρατευτούν μαζί του, να συμπορευθούν, όχι να τον κατηγορήσουν και να τον απαξιώσουν. Να στέκονται δίπλα του με οργανωμένες κινήσεις αλληλεγγύης, ενημέρωση και αφύπνιση.
Πάντα πριν από τη φουρτούνα επικρατεί ηρεμία. Στην Πορτογαλία οι μαζικές κινητοποιήσεις υποχρέωσαν την κυβέρνηση σε υπαναχώρηση. Στρέφοντας το βλέμμα με αισιοδοξία προς τα εκεί ελπίζουμε πως θα ακολουθήσουμε το δικό τους νικηφόρο, αγωνιστικό παράδειγμα…
Της Γιώτας Ιωαννίδου, 25/9/2012