Το πρόσωπο της εβδομάδας: Νίκος Παντελίδης – Ηθοποιός

O ήχος από το κουδούνι πριν την έναρξη της παράστασης του προκαλούσε ανατριχίλα. Ένα κάλεσμα σ’ έναν άλλον κόσμο, σε μια άλλη πραγματικότητα. Και όταν τα φώτα έσβηναν ξεκινούσε το… μυστήριο.

 

Και όταν από σύμπτωση βρέθηκε στο θεατρικό Εργαστήρι του Άκη Δαβή αποφάσισε πως θα γινόταν κομμάτι αυτού του μυστηριώδους κόσμου. Και όταν του το ανακοίνωσε δεν μπορούσε να αναπνέει από το άγχος του, σαν να βρισκόταν σε μια ελεύθερη κατάδυση. Από τότε πέρασε, βέβαια καιρός και ο Νίκος Παντελίδης μετράει σπουδαίες συνεργασίες.

 

Ηθοποιός από εκείνους που σου μένουν στο μυαλό με το πού τους πρωτοβλέπεις στη σκηνή στην παρούσα φάση συμμετέχει στο «Μα.θυμα» στο Olvio, που είναι βασισμένο στο Μάθημα του Ιονέσκο. 

«Συνηθίζουμε να το λέμε αυτό, αλλά είναι τραγική αλήθεια για το συγκεκριμένο έργο. Μιλάει για την αξιοκρατία ή πιο σωστά για την έλλειψή της. Για την παιδεία ή πιο σωστά για την καταστροφή της. Για τη δύναμη του πολίτη και πως αυτός μπορεί να χειραγωγηθεί, να ενταχθεί σε ομάδες με στόχους και σκοπούς όχι απόλυτα καθαρούς, ώστε να χρησιμοποιηθεί για να πραγματοποιήσει το όνειρο κάποιου ευφάνταστου καθοδηγητή.  Αναφέρεται επίσης στην ομοιότητα των ανθρώπων. Στο πόσο μοιάζουμε όλοι οι άνθρωποι εξωτερικά αλλά και εσωτερικά. Όλοι για παράδειγμα, επιθυμούμε να ζήσουμε ειρηνικά, να εργαστούμε, να ονειρευτούμε, να ερωτευθούμε… Όμως έρχεται κάποιος και μας λέει ότι «Εκείνος εκεί…» είναι διαφορετικός και συνεπώς πρέπει να απομονωθεί και να διωχθεί… και το κάνουμε», αναφέρει ο Νίκος στο All4fun εξηγώντας πως η συνεργασία του με τη Δανάη Ρούσσου προέκυψε από την κοινή επιθυμία για δράση.

 

Η έναρξη της σεζόν τον βρήκε να συμμετέχει στους «Άσφαιρους» σ’ έναν απολαυστικό ρόλο ως ψυχολόγο και ο ίδιος ένιωσε έντονη απογοήτευση, όταν η σειρά δε συνεχίστηκε και μετά το 10ο επεισόδιο. Έτσι, όμως, είναι η τηλεοπτική ελληνική πραγματικότητα και του ευχόμαστε η συγκεκριμένη συνεργασία να είναι η απαρχή για να τον δούμε περισσότερο στη μικρή οθόνη στο μέλλον. 

 

Και όσον αφορά στα κινηματογραφικά του νέα πρόσφατα έπαιξε στην ταινία “Lines” του Βασίλη Μαζωμένου και αναμένει μ’ ενθουσιασμό το τελικό αποτέλεσμα.

 

* Η επιθυμία να ασχοληθώ με το θέατρο δεν υπήρχε. Ίσως εξαιτίας των σπουδών μου στη Γραφιστική, είχα λίγο ενδιαφερθεί για τα σκηνικά όταν τύχαινε να παρακολουθήσω μια παράσταση. Αυτό όμως που μου προκαλούσε ανατριχίλα ήταν ο ήχος από το κουδούνι που χτυπούσε πριν… Αυτό το κάλεσμα σε κάτι άλλο, σε έναν άλλο κόσμο, μιαν άλλη πραγματικότητα. Έπειτα τα φώτα έσβηναν και ο άνθρωπος που πριν από λίγο είχε διασχίσει το φουαγιέ με το τσιγάρο στο στόμα, τώρα και εντελώς ξαφνικά, με κινήσεις ίδιες αλλά «διαφορετικές», με ήχους που δημιουργούσαν λέξεις και προτάσεις ίδιες αλλά «διαφορετικές», με οδηγούσε σε ένα κόσμο μυστηριώδη….

 

* Έπειτα οι συμπτώσεις με οδήγησαν στο Θεατρικό Εργαστήρι του Άκη Δαβή, όπου είναι αστείο αλλά θυμάμαι έντονα την πρώτη φορά που κατέβηκα τα σκαλιά στο ημιυπόγειο της Δεινοκράτους… Θυμάμαι προχώρησα στο χώρο… είπα  καλησπέρα στον Άκη και σε όλους όσους βρίσκονταν εκεί… σίγουρα του έσφιξα το χέρι και έπειτα κάθισα… Ήταν εκπληκτικό αλλά όντως είχα ταλέντο στην ελεύθερη κατάδυση. Όλη αυτήν την ώρα δεν ανέπνεα από το άγχος μου!!!  

 

* Yποκριτική είναι η τέχνη εκείνη, όπου σε έναν χώρο κενό, κάποιος μπορεί να ζωντανέψει με το σώμα του και  τον ήχο της φωνής του, τον περιβάλλοντα χώρο.

 

* Eνας ηθοποιός αντιμετωπίζει την κρίση δουλεύοντας. Δημιουργώντας ομάδες και δουλεύοντας. Η συνεργασία αποδεικνύεται ότι είναι ο μόνος τρόπος για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε να δημιουργούμε. Ο καλλιτέχνης όταν εργάζεται εκτονώνεται, αποφορτίζεται και έτσι μπορεί να συνεχίζει… Σίγουρα είναι δύσκολα, αλλά πάντα έτσι ήταν. Τώρα πρέπει να προχωρήσουμε και να μάθουμε τη συνεργασία. Δεν εννοώ να εργαζόμαστε και να μην αμειβόμαστε. Συνεργασία σημαίνει προσφέρω τη δουλειά μου και την ενέργειά μου και γίνομαι συμμέτοχος στη δουλειά, με ό,τι αυτό σημαίνει για όλη την ομάδα. Ναι, είναι δύσκολα.

 

* Η τέχνη δεν μπορεί να δώσει καμία απάντηση σε όσα συμβαίνουν. Η τέχνη δεν δίνει απαντήσεις. Άλλωστε όλα έχουν ειπωθεί. Η τέχνη όμως μπορεί να δείξει. Για παράδειγμα όταν ένα στρατιωτικός ρώτησε τον Picasso για την Guernica: «Εσείς το κάνατε αυτό;» ο Picasso απάντησε: «Όχι. Εσείς.» 

 

* Η παράσταση μας στο Olvio είναι (με παραλλαγμένο τον τίτλο) το «Μα.Θυμα» του Ionesco. Το έργο είναι γραμμένο το 1951 αλλά μοιάζει σαν να είναι γραμμένο σήμερα. Συνηθίζουμε να το λέμε αυτό, αλλά είναι τραγική αλήθεια για το συγκεκριμένο έργο. Μιλάει για την αξιοκρατία ή πιο σωστά για την έλλειψή της. Για την παιδεία ή πιο σωστά για την καταστροφή της. Για τη δύναμη του πολίτη και πως αυτός μπορεί να χειραγωγηθεί, να ενταχθεί σε ομάδες με στόχους και σκοπούς όχι απόλυτα καθαρούς, ώστε να χρησιμοποιηθεί για να πραγματοποιήσει το όνειρο κάποιου ευφάνταστου καθοδηγητή.  Αναφέρεται επίσης στην ομοιότητα των ανθρώπων. Στο πόσο μοιάζουμε όλοι οι άνθρωποι εξωτερικά αλλά και εσωτερικά. Όλοι για παράδειγμα, επιθυμούμε να ζήσουμε ειρηνικά, να εργαστούμε, να ονειρευτούμε, να ερωτευθούμε… Όμως έρχεται κάποιος και μας λέει ότι «Εκείνος εκεί…» είναι διαφορετικός και συνεπώς πρέπει να απομονωθεί και να διωχθεί… και το κάνουμε. Μάλιστα το συγκεκριμένο είναι γραμμένο στο κείμενο με έναν εξαιρετικό τρόπο… θα έλεγα παράλογο! Όπως καταλαβαίνετε, το έργο αυτό αν και είναι τραγικά επίκαιρο, «δείχνει» και δεν δίνει λύσεις. Σίγουρα όμως η λύση πάντοτε, είναι η παιδεία.    
 

* Η συνεργασία με τη Δανάη Ρούσσου προέκυψε από την επιθυμία μας να δράσουμε! Η θετική μου απάντηση ήταν περισσότερο βασισμένη στον αυθορμητισμό μου, παρά στη λογική μου. Το λέω αυτό γιατί ξεκινήσαμε να δουλεύουμε έχοντας μόνο το έργο. Δεν ξέραμε τίποτε άλλο… Όμως πολύ-πολύ γρήγορα άρχισαν να πλαισιώνουν τη  δουλειά όλοι αυτοί οι άνθρωποι που χρειάζονται και που χωρίς αυτούς δεν μπορεί να ολοκληρωθεί μια θεατρική παράσταση. Έτσι… μόλις ενάμιση μήνα μετά την πρώτη πρόβα, βρεθήκαμε με τη Δανάη, που σκηνοθετεί και το έργο πάνω στη σκηνή του θεάτρου OLVIO, να κάνουμε την πρεμιέρα του έργου. Φυσικά στόχος είναι η επανάληψη των παραστάσεων από την νέα σεζόν, γιατί όπως καταλαβαίνετε, τώρα απευθυνόμαστε σε ένα κοινό το οποίο παραβλέπει τον καιρό και την εποχή και επιθυμεί να δει θέατρο.

 

* Για την αξία των έργων του Ionesco δεν θα μιλήσω γιατί δεν έχω τις γνώσεις και το κατάλληλο λεξιλόγιο. Όμως αυτό που μπορώ να πω είναι ότι η φράση «Θα ήθελα να είχα αρκετό πνεύμα για να εφεύρω το μουστάκι του Χίτλερ, το πηγούνι του Μουσολίνι, το κασκέτο του Φράνκο και το χαμόγελο του Χρουστσόφ» δείχνει περίτρανα ένα πνεύμα τόσο δημιουργικό, που ασφυκτιά και πνίγεται με τις λέξεις και οδηγείται στο να φτιάχνει «παράλογες» ιστορίες για να μας μιλήσει για αυτά σκέφτεται… Έτσι λοιπόν, ο  Καθηγητής είναι ο φορέας αυτού του πνεύματος. Ο κάτοχος αυτής της κατακερματισμένης γνώσης, ο οποίος μιλώντας ακατάπαυστα οδηγεί σε πνευματική και σωματική εξουθένωση τη Μαθήτρια και εντέλει την σκοτώνει. Όμως υπάρχει και ένα ακόμα πολύ σημαντικό πρόσωπο στην ιστορία. Η Υπηρέτρια. Αυτή είναι η μητέρα του, η νταντά του, η δασκάλα του, ίσως η ερωμένη του, αλλά είναι σίγουρα αυτή, που με την είσοδό της στο χώρο, αυτός τρέμει από φόβο και μετατρέπεται σε μικρό παιδί το οποίο προσπαθεί να την απομακρύνει και να την πείσει για την ενηλικίωσή του…
 

* Δεν γράφω πια. Διαβάζω. Έγραφα παλιότερα. Όσο για τη σκηνοθεσία τη σκέφτομαι  πριν βγω στη σκηνή. Σκέφτομαι δηλαδή τον σκηνοθέτη να τριγυρίζει στο φουαγιέ και να μιλά με τον κόσμο, λίγο πριν μπει στην αίθουσα και πει: «Ξεκινάμε σε πέντε» ενώ εκείνη την ώρα εγώ μπορεί να σκέφτομαι μια φυσική καταστροφή η οποία θα ματαιώσει την παράσταση… Όμως παρόλ’ αυτά προτιμώ να παίζω.

 

* Αγαπώ πολύ τον κινηματογράφο. Η χρονική απόσταση που μεσολαβεί από το γύρισμα μέχρι την προβολή της ταινίας, έχει ως αποτέλεσμα να βλέπω τον εαυτό μου ως άλλον άνθρωπο και αυτή η αίσθηση είναι αρχικά περίεργη αλλά και όμορφη. Πρόσφατα έπαιξα στην ταινία “Lines” του Βασίλη Μαζωμένου και είμαι ενθουσιασμένος. Όσο για το δεύτερο μέρος της ερώτησης πρέπει να πω ότι θα ήθελα πολύ να παίξω τον «κακό»! Ποιόν «κακό» δεν ξέρω… αλλά αυτό θέλω!

 

* Οι Άσφαιροι ήταν μια εξαιρετική δουλειά. Εξαιρετικοί άνθρωποι. Εξαιρετικές αναμνήσεις. Αλλά, δεν προχώρησε όπως όλοι μας πιστέψαμε… Δεν ξέρω τι συνέβη… Στεναχωρήθηκα και δυσκολεύτηκα πολύ να συνειδητοποιήσω ότι τελείωσε με τον τρόπο που τελείωσε. Αγάπησα πολύ το ρόλο του Ψυχολόγου.  Γνώσεις, λεξιλόγιο, μέτρο, όρια… αλλά όλα αυτά κάτω από τη φράση η οποία λέει ότι οι άνθρωποι που εργάζονται ως ψυχολόγοι, ξεκίνησαν για να σώσουν τις δικές τους οικογένειες ή ένα μέλος της οικογένειάς τους! Άρα το «μέτρο» και τα «όρια» λίγο θόλωναν και ενώνονταν με αυτά των επισκεπτών του… 

 

* Στην τηλεόραση επίσης ξεχωρίζω την «Κλινική Περίπτωση» και τη συνεργασία με τον ευγενέστατο αν και αγχωμένο σκηνοθέτη, Ανδρέα Μορφονιό.

 

* Είναι δύσκολη ερώτηση να ξεχωρίσεις τις συνεργασίες σου, γιατί κάθε φορά είναι ένα καινούργιο ξεκίνημα και κάθε δουλειά απαιτεί διαφορετική προσέγγιση από τον ηθοποιό. Όμως με αγάπη μιλάω για την ταινία «Κλέφτης ή η πραγματικότητα» της Αντουανέτας Αγγελίδη, τη θεατρική παράσταση «Οι Πολεμιστές» του Philippe Minyana σε σκηνοθεσία του Ηλία Κουντή, «Ο Αρτώ θυμάται τον Χίτλερ και το Καφέ Ρομάν» του Tom Peuckert σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Καντιώτη και «Μακμπέθ – Η βίβλος του σκότους» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Θόδωρου Εσπίριτου.

* Όσον αφορά το όνειρο μου θα το πω τώρα γιατί βρισκόμαστε στο τέλος της συνέντευξης και κανένας αναγνώστης δεν θα έχει φτάσει μέχρι εδώ… οπότε δεν θα παρεξηγηθώ ως φαντασμένος… Θέλω πολύ να παίξω το «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Samuel Beckett.

 

* Λατρεύω στην Αθήνα το διπλό της πρόσωπο. Αυτό που σήμερα  μπορεί να μου προκαλέσει θλίψη, κάποια άλλη στιγμή μου προκαλεί μεγάλη χαρά. Ναι, προχωρώ «πάνω κάτω στην Πατησίων» αλλά αν κοιτάξω λίγο ψηλά βλέπω την Ακρόπολη.

 

* Στο All4fun μου αρέσει η ευγένεια των ανθρώπων του που έχω γνωρίσει.

 

& Αναλυτικές πληροφορίες για το «Μα.θυμα» ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: 
http://all4fun.gr/fun/theater/12720-q–q—olvio.html