Η επιλογή της εβδομάδας: “Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια”

 

Αρχές δεκαετίας του 50. Η γκρίζα μεταπολεμική Αθήνα προσπαθεί να θεραπεύσει τις πληγές της. Χωρίς πολλούς θαμώνες, η ταβέρνα «Μαρία» περιλαμβάνει πιάνο και ζωντανή μουσική. Η Στέλλα και η Αννέτα δύο νέες γυναίκες, υπάρξεις ολότελα διαφορετικές, τραγουδούν εκεί εξασφαλίζοντας το βιοπορισμό τους. Η Μαρία με το σύζυγό της, ιδιοκτήτες της ταβέρνας, μετά την έλευση του πιάνου στο μαγαζί ελπίζουν σε ένα κερδοφόρο αύριο για την μικρή τους επιχείρηση.

 

Κάπου εκεί στο «βούρκο» συχνάζει ο Αλέκος, νεαρός ανώτερης τάξης. Πάντα ερωτευμένος με τη Στέλλα γεμίζοντάς την δώρα, της τάζει μια ζωή ευγενικότερη αν δεχτεί να γίνει σύζυγός του. Τέτοιο καλούπι όμως δεν ταιριάζει στην άγρια κι ελεύθερη ιδιοσυγκρασία της Στέλλας που δεν αποδέχεται την πρόταση, λαμβάνοντάς την ως σύσταση μιας κακόβουλης κοινωνίας στεγανών, κανόνων και καταπίεσης.

 

Τα κόκκινα γάντια είναι το τελευταίο δώρο του Αλέκου σε εκείνη και σηματοδοτούν την έναρξη της ερωτικής τραγωδίας καθώς λίγο αργότερα εμφανίζεται ο Μίλτος, η μεγαλύτερη πρόκληση για τον ασυμβίβαστο χαρακτήρα της Στέλλας. Ο έρωτας και η σχέση που ακολουθεί μεταξύ Μίλτου και Στέλλας παρέα με το κοινωνικό «αλφαβητάρι» της εποχής διαμορφώνουν το πιο ακραίο και πικρά συμβολικό φινάλε. 

 

Ρεαλισμός, συμβολισμός και ποιητικότητα λειτουργούν από κοινού στο νεοελληνικό κείμενο του Ιάκωβου Καμπανέλλη (1954). “Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια” άγγιξε το λαϊκό συναίσθημα καθώς η άξια παρατήρησης φύση της κεντρικής ηρωίδας δεν τα βάζει μονάχα με τη γυναικεία καταπίεση, το επιπόλαιο ανδρικό γόητρο ή την τάση του ισχυρού φύλου για κτήση αλλά με ολόκληρη την πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας – τέρας γεννημένο και από τα δύο φύλα.

 

Το έργο θέτει τα ερωτήματά του με έναν διόλου διδακτικό τόνο, με πολλούς ενδιαφέροντες χαρακτήρες και μια υπόθεση που δεν μπορεί να σε αφήσει αμμέτοχο, όσες δεκαετίες κι αν περάσουν.

 

 

Η παράσταση, σκηνοθεσία του Δημήτρη Λάλου ήρθε μετά το «Τάβλι» για να συμπληρώσει μια ακόμα εικόνα στο παζλ του νεοελληνικού θεατρικού χάρτη που ξετυλίγεται στο Θέατρο Ακαδημία Πλάτωνος. Ο Δημήτρης Λάλος επέλεξε μια πιο σκοτεινή σκηνοθεσία και νέους ηθοποιούς για να ενσαρκώσουν τους χαρακτήρες του έργου. Η σιωπή, η αμηχανία, η ειρωνεία, η συγκρατημένη κωμικότητα, τα παράδοξα τεχνάσματα (απουσία του μαχαιριού στο φινάλε κ.α.) και φυσικά η μουσική της παράστασης αποτελούν στοιχεία που λατρέψαμε. Όλοι οι ηθοποιοί στήνουν προσεκτικά τις φιγούρες τους, τραγουδούν, χορεύουν και μας παρασύρουν μέσα στο ρυθμό και το θυμικό τους. Δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε τις συγκινητικές ερμηνείες της Νατάσας Εξηνταβελόνη και της Ξένιας Αλεξίου στη μεταξύ τους σκηνή. 

 

Εικαστικά, η σκηνή μοιάζει να αφηγείται από μόνη της την ιστορία της Στέλλας. Κοστούμια, σκηνικά και φωτισμός βάζουν τον θεατή στη διάσταση του «τότε» όπως όμως το αντιλαμβανόμαστε σήμερα : ρετρό και γεμάτο συναισθήματα, αναμνήσεις, γκρίζες και ξεθωριασμένες εικόνες που συμπληρώνουν και ενισχύουν την αίσθηση της τραγικότητας προκαλώντας στον θεατή άγχος και αγωνία για την κορυφαία στιγμή του φινάλε.

 

Τέλος, μια τέτοια παράσταση δεν μπορεί παρά να σε αγγίξει, να σε πληγώσει και να σε “θίξει” σε προσωπικό επίπεδο. Το μπιζάρισμα στην παράσταση που είδαμε ήταν εκπληκτικό. Το παράδοξο είναι ότι παρόλο που οι ηθοποιοί κλήθηκαν για χειροκρότημα πέντε φορές, τα χέρια μας είχαν δύναμη να χειροκροτήσουν κι άλλο.