Με αφορμή τις φετινές υποψηφιότητες για το βραβείο Μερκούρη, θυμήθηκα ορισμένες ερμηνείες νέων γυναικών ηθοποιών, που θα μπορούσαν να είναι φέτος διεκδικήτριες του βραβείου. Για 2-3 περιπτώσεις, μάλιστα, απόρησα το πώς δεν ήταν, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα από μόνο του.
Κριτήριο επιλογής μου ήταν και η ποιότητα των παραστάσεων στις οποίες έπαιξαν, το πόσο σημαντικός ήταν ο ρόλος τους στην εξέλιξη του έργου, το πόσο παίχθηκε η συγκεκριμένη δουλειά (ή δουλειές), μια γενικότερη πορεία και στάση τους στο χώρο (καθώς και το πόσο ψηφίστηκαν την περασμένη σεζόν από το κοινό του σάιτ μας στα 5α θεατρικά βραβεία κοινού All4fun).
Με δεδομένο ότι υπάρχουν θεωρητικά ηλικιακά κριτήρια των βραβείων (όχι πάνω από 35 ετών) οι επιλογές μου δεν ήθελα να ξεπεράσουν τις 10, αλλά θα μπορούσαν φυσικά να είναι πολύ περισσότερες.
Αν αναλογιστούμε ότι κάθε χρόνο βγαίνουν 600 και άνω σπουδαστές από τις διάφορες δραματικές σχολές είναι δεδομένο πως οι εκάστοτε επιτροπές βραβείων είναι αδύνατον να δουν και να γνωρίζουν όλον αυτόν τον τεράστιο όγκο ηθοποιών.
Προσωπικά θεωρώ τα βραβεία μια αναγνώριση με τη δική της σημασία (ή όσο της δίνει ο καθένας), χωρίς ωστόσο να πιστεύω πως πρέπει να ειναι αυτοσκοπός, αλλά μια ένδειξη επιβράβευσης και κυρίως ώθησης του να συνεχίσουν σ’ έναν πολύ δύσκολο χώρο.
Μη ξεχνάμε άλλωστε ότι πάντα υπάρχουν παραλείψεις, λάθη, αδικίες (ειδικά όταν πρόκειται για κάτι υποκειμενικό, το οποίο κακά τα ψέματα στηρίζεται και σε προσωπικές προτιμήσεις, επιλογές, ενίοτε και δημόσιες σχέσεις) στα βραβεία.
Οπως και το ότι δύο πολύ καταξιωμένες ηθοποιοί, που πρωταγωνιστούν τα τελευταία χρόνια στο ελληνικό θέατρο, η Αλεξία Καλτσίκη και Κόρα Καρβούνη δεν έχουν τιμηθεί στο παρελθόν με το βραβείο Μελίνα Μερκούρη (το οποίο βέβαια ξεκίνησε το 2007 και αργότερα από το αντίστοιχο στους άντρες, Δημήτρης Χορν).
Ακολουθούν αλφαβητικά οι επιλογές μου (αφορούν τη σεζόν 2016-17, έστω και αν κάποιες συνεχίστηκαν και φέτος):
Ξένια Αλεξίου (Η αρρώστια της νιότης, σκην. Δημήτρης Λάλος στο Tempus Verum Εν Αθήναις)
Σε μια συνέχεια της εξαιρετικής της “Μαρίας”‘ στη “Στέλλα με τα κόκκινα γάντια” η Ξένια Αλεξίου συνεχίζει ν’ αποτελεί εγγύηση υποκριτικής. Απορώ ακόμα πως δεν την έχουν εντοπίσει θίασοι σε πιο κεντρικά θέατρα της πόλης…
Μαρίνα Αργυρίδου – (Κύματα, σκην. Δημ. Καραντζάς, θέατρο Σφενδόνη)
Με τη σωματικότητα της και τη γενικότερη παρουσία της στα “Κύματα” η Μαρίνα Αργυρίδου μας χάρισε μια από τις ερμηνείες της σεζόν…
Στέλλα Βογιατζάκη (“Φάουστ” σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου, “Έξυπνο Πουλί” σε διασκευή και σκηνοθεσία Μάνου Βαβαδάκη – Γιώργου Κατσή, “Σπίτι” του Χαράλαμπου Γιάννου σε σκηνοθεσία Ελεάνας Τσίχλη και “Σκοινάκι” της Νάντιας Δρακούλα σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου.)
Μένοντας εντυπωσιασμένος από τη συμμετοχή της σε δύο έργα του φεστιβάλ Νέων Συγγραφέων στο Εθνικό Θέατρο (Το Σκοινάκι και το Σπίτι) ήταν η προφανής μου επιλογή τον περασμένο Σεπτέμβριο στα 5α θεατρικά βραβείου κοινού All4fun για το 2ο βραβείο Νέου Ηθοποιού, που απονέμει πλέον το σάιτ μας για την επιβράβευση ηθοποιών, οι οποίοι βρίσκονται στο ξεκίνημα της καριέρας τους. Βλέποντας τη φέτος και στο “Έξυπνο πουλί” (τελικά μόνο στο Φάουστ δεν την είδα) απόρησα πραγματικά το πώς δεν ήταν φέτος υποψήφια…
Χρηστίνα Γαρμπή (Μίχαελ Κόλχαας, η ιστορία ενός δίκαιου ανθρώπου, σκην. ομάδα τρις, Bios)
Η ερμηνεία της στο συγκεκριμένο έργο, που συνεχίστηκε και τη σεζόν 2016-17 είναι μια ερμηνεία για βραβείο, όχι απαραίτητα Μερκούρη, αλλά γενικότερα στο ελληνικό θέατρο. Δεν έχω δει ποτέ γυναίκα ηθοποιό να παίζει με τόση ευχέρεια 10 και παραπάνω ρόλους, χωρίς να σε πετάξει έξω ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Από τις καλύτερες νέες ηθοποιούς της χώρας…
Ιφιγένεια Γρίβα (Ο γάμος του Καραχμέτη, σκην. Ολια Λαζαρίδου)
Το συγκεκριμένο έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τον Ιούνιο στο Παλιό Πανεπιστήμιο στην Πλάκα. Επομένως το πιο λογικό είναι η ερμηνεία της Ιφιγένειας Γρίβα να υπολογιστεί για την προσεχή σεζόν. Ο “Γάμος του καραχμέτη” πήγε τον Οκτώβριο στο Από Μηχανής Θέατρο για δύο μήνες και τελικά μετά από διαδοχικές παρατάσεις παίχθηκε έως την Κυριακή των Βαίων. Η ειλικρίνεια και η αμεσότητα της Ιφιγένειας ως Λελούδω, αλλά και στους υπόλοιπους ρόλους της έπαιξαν τεράστιο ρόλο στην επιτυχία της συγκεκριμένης παράστασης, που σκηνοθέτησε η Ολια Λαζαρίδου.
Ελεάνα Καυκαλά (Σούμαν, Το Σκοινάκι, Τιτανομαχία, όλα ανέβηκαν στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου)
Είδα την Ελεάνα στα δύο από τα τρία (πέρσι το Σκοινάκι, φέτος στο Σούμαν), αλλά και ένα να είχα δει πάλι θα την επέλεγα. Η Κλάρα Σούμαν πρέπει να νιώθει περηφάνια από ψηλά για πως την απέδωσε η Ελεάνα στο έργο της Σοφίας Καψούρου, που συνεχίστηκε φέτος για 2η σεζόν στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου).
Έλενα Μεγγρέλη (Τα ταξίδια των Γκιουλ_Ιβερ, σκην. Δημ. Μπογδάνος, Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, Καθώς ψυχορραγώ, σκην. Σοφία Φιλιππίδου στο Θέατρο Κυκλάδων-Λευτέρης Βογιατζής)
Οι ερμηνείες σε παιδικές παραστάσεις συνήθως δεν εκτιμώνται όπως πρέπει και σ’ αυτό ίσως να ευθύνονται και οι σκηνοθέτες που τις παρουσιάζουν με όχι τόσο προσεγμένο τρόπο. Στην περίπτωση της σκηνοθεσίας του Δημήτρη Μπογδάνου “Τα ταξίδια των Γκιουλ_Ιβερ ίσχυσε ακριβώς το αντίθετο με την Έλενα Μεγγρέλη να είναι άκρως πειστική στον ρόλο της και για το πιο ενήλικο κοινό. Και επειδή προτιμάται σε ρόλους, που παραπέμπουν σε μικρότερες ηλικίες έπειθε και με το παραπάνω ως κόρη της Σοφίας Φιλιππίδου στο “Καθώς ψυχορραγώ” στο Θέατρο Κυκλάδων.
Κίττυ Παϊταζόγλου (Μύτη, σκην. Σοφία Πάσχου, “Η δίκη του Κ.” σκην. Θωμά Μοσχόπουλου, αμφότερα στο Πόρτα, Άλκηστη, σκην. Κατερίνας Ευαγγελάτου)
Απορώ ακόμα πως γίνεται να μην ήταν υποψήφια φέτος η Κίττυ Παϊταζόγλου, αλλά μένω ακόμα με την απορία. Εκπληκτική στη “Μύτη” σε σκηνοθεσία Σοφίας Πάσχου στο Θέατρο Πόρτα, όπου έπαιξε και στη “Δίκη του Κ.” σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου. Και οι δύο παραστάσεις συνεχίστηκαν και αυτήν τη σεζόν. Το καλοκαίρι του 2017 υποδύθηκε την Άλκηστη στο ομώνυμο έργο σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου. Από τις πλέον σεμνές παρουσίες στο συγκεκριμένο χώρο η Κίττυ τιμήθηκε με το 1ο βραβείο All4fun Νέου ηθοποιού στα 4α θεατρικά βραβεία κοινού τον Σεπτέμβριο του 2016.
Ελεάνα Στραβοδήμου (Τρεις Αδερφές, σκην. Δημ. Μυλωνά στο Tempus Verum – Εν Αθήναις, Τρεις Σωματοφύλακες, σκην. Βασ. Νικολαϊδη στο Θέατρο Ακροπόλ)
Μαζί με τη Βιβή Πέτση (απορώ πως δεν ήταν υποψήφια στο παρελθόν είτε για την Αύξηση στο 104, είτε για το Βόυτσεκ στο Bios) και τη Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου (η παρουσία της στα 5α θεατρικά βραβεία κοινού All4fun ήταν από μόνη της ένα βραβείο) συνέθεσαν μια εξαιρετική τριάδα αδερφών. Την επέλεξα στη σχετική λίστα και λόγω της συμμετοχής ως Κονστάνς στους “3 Σωματοφύλακες” στο Θέατρο Ακροπόλ. Μετά την περσινή της συνεργασία με τον Δημήτρη Μυλωνά ακολούθησαν δύο φέτος στο Από Μηχανής Θέατρο στο “Proof” και στον “Ράφτη Κυριών”. Από τις καλύτερες νέες γυναίκες ηθοποιούς στην Ελλάσδα χώρας είναι απορίας άξιον το γιατί – έστω και μία φορά – δεν έχει υπάρξει υποφήφια για το σχετικό βραβείο…
Βιργινία Ταμπαροπούλου (Μαυροπούλι στο Σημείο, σκην. Γρηγόρης Καραντινάκης)
Η επιτυχία της παράστασης που σκηνοθέτησε ο Γρηγόρης Καρντινάκης και παίχθηκε για δεύτερη σεζόν και την θεατρική περίοδο 2016-17 οφειλόταν και στο κείμενο του Harrower, αλλά και στη χημεία των δύο πρωταγωνιστών της. Του Αλέξανδρου Μυλωνά ως Ρέυ και φυσικά της Βιργινίας Ταμπαροπούλου ως πληγωμένη, εύθραστη, αλλά και δυναμική Ούνα…
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 18/4/2018