Τι πραγματεύεται η παράσταση σας και τι πρόκειται να δούμε πάνω στη σκηνή;
Πάνω στη σκηνή, ε; Θα δείτε τη Frida Kahlo να μιλά για εκείνη και για άλλα πράγματα, να μιλά γενικώς… Θα δείτε έναν μονόλογο… Όχι, δεν ξέρω αν μπορώ να το πω αυτό. Εγώ, ναι, βρίσκομαι μόνη επί σκηνής, με τα ρούχα, τα μαλλιά, τα φρύδια, το μουστάκι… Είμαι το φερέφωνο ενός ειδώλου. Ή μήπως είμαι η απομυθοποίησή της; Θα δείτε καπνό τσιγάρου και μια καρέκλα που γράφει εύθραυστον. Υπάρχει, όμως, και το κυρίαρχο κομμάτι της εικόνας σε αυτή την παράσταση. H ζωή της, τα συναισθήματα της κι οι σκέψεις της εμφανίζονται μέσω ενός προτζέκτορα πάνω σε τρεις εξαιρετικής ομορφιάς καμβάδες χρώμα πάνω σε λευκό. Ένα ζευγάρι γιγάντια χέρια (Robin Beer) ζωγραφίζουν, παίζουν με μια κορδέλα, καταστρέφουν πίνακες της Κahlo και, κυρίως, συνομιλούν με εκείνη, αλληλεπιδρούν. O Robin θα είναι κι αυτός εμφανής επί σκηνής για να ζωγραφίζει -προθετικά ή αντιθετικά- τον κόσμο και τα συναισθήματα της Kahlo. Μέσω εικόνας και λόγου, κάνουν τη εμφάνισή τους πολλοί πίνακες, πολλά βιογραφικά στοιχεία, άλλα πιο γνωστά και άλλα όχι τόσο. Η έμφαση, όμως, δίνεται στην ίδια την Κάλο. Εκείνη αποτελεί ηδονιστική βορά για εμάς εδώ και πολλά χρόνια και έρχεται για εμάς, για να μας ικανοποιήσει ή να μας σνομπάρει, ανάλογα πώς θα το πάρει ο εκάστοτε θεατής. Βγάζω νόημα; Δεν ξέρω. Νομίζω πως φλυαρώ. Γιατί δυσκολεύομαι να περιγράψω τον κόσμο αυτής της παράστασης με λέξεις. Πολλοί μας λεν πως ό, τι και να πουν σε άλλους για την παράσταση είναι εμπειρία που κάποιος πρέπει να δει ο ίδιος, να τη βιώσει, για να κατανοήσει την περιγραφή. Τα λόγια, όσες λέξεις κι αν αποτυπωθούν, φαίνεται δεν είναι αρκετά.
Γιατί θα πρότεινες σε κάποιον να δει το έργο σας;
Κι αυτό μάλλον είναι δύσκολο να το απαντήσω. Γιατί θα νοιώθω πως κομπάζω. Πρέπει, επίσης, να ιντριγκάρω χωρίς να αποκαλύπτω πολλά. Το μόνο σίγουρο είναι πως μπορώ να δώσω μια προσωπική αλήθεια. Λοιπόν: Είμαστε πολλοί υπερήφανοι για αυτή μας τη δουλειά. Μας διασκεδάζει και μας γεμίζει δύναμη. Νομίζω το ίδιο θα αισθανθεί όποιος έρθει να μας δει. Είναι εμπειρία. Σαν να μπαίνεις σε μια άλλη διάσταση. Τα παραλέω;
Μίλησε μας για τον ρόλο σου και τη διαχρονική αξία του κειμένου.
Είμαι ηFrida Kahlo. Μια γυναίκα γεμάτη πάθη που την οδήγησαν στη δημιουργία και την καταστροφή. Ωστόσο, η Frida παρέμεινε ως το τέλος της εξαιρετικά περήφανη. Έχει βγει ένας κατάλογος της Frida Kahlo: “Frida. Fashion as a way of being”. Κάπως έτσι τη βλέπουμε κι εμείς. Έτσι, δηλαδή, την παρουσιάζω. Κι έτσι, ο θεατής ποτέ αν η Frida του λέει την αλήθεια (της) ή συνεχίζει να φορά την εικόνα που την έκανε πιο διάσημη κι από τους πίνακές της. Είτε γιατί δεν θέλει να δούμε μέσα της είτε γιατί δεν της έχει μείνει τίποτε άλλο. Χωρίς να ξέρω αν αυτό είναι ανακριβές ή όχι, πορεύομαι επί σκηνής με αυτή το εφόδιο γιατί όπως μου είπε ο συνεργάτης μου, Robin Beer, αυτή η γυναίκα κοιτά τον κόσμο και λέει με τα μάτια της “σας γράφω στ’αρ……δια μου”. Κι ας είναι σμπαράλια σωματικά και ψυχικά. Όπως λέει κι η ίδια: ” Έχω την εξαιρετική μοναδικότητα, τα όσα σημάδεψαν τη ζωή μου να έχουν να κάνουν με πόνο. Σωματικό και ψυχικό. Κι ύστερα αυτά τα δυο κατάφερα και τα έκανα ένα. Οι ελπίδες μου για το μέλλον διαλύθηκαν εξαιτίας της σωματικότητάς μου αλλά κι αυτό το μειονέκτημα της ζωής το έκανα κατ’ εξακολούθησην σταθερό σημείο ωρίμανσης”. Σωστό; Λάθος; Ο καθείς από εμάς μπορεί να το κρίνει εκ των υστέρων.
Όσον αφορά το κείμενο: Το κείμενο της παράστασης δεν προϋπήρχε. Βγήκε μέσα από τις πρόβες. Έτσι δουλεύουμε με το Ρόμπιν όλες μας τις παραστάσεις. Πρόκειται για έρευνα μηνών πάνω σε κείμενα της ίδιας της Φρίντα Κάλο, βιογραφίες της, ιατρικές και ψυχαναλυτικές γνωματεύσεις καθώς και κείμενα άλλων συγγραφέων, όπως ο Τζόν Μπέρτζερ ή η Κική Δημουλά. Σε αντίθεση με τα κείμενα των προηγούμενων παραστάσεών μας, που είναι απολύτως συνυφασμένα με την οπτική διάσταση της παράστασής μας, ίσως για πρώτη φορά μπορούμε να πούμε πως το κείμενο μπορεί να σταθεί μόνο του. Ελπίζουμε να έχει διαχρονική αξία, και να έρθει κι ο καιρός που θα δημοσιευθεί και να προστεθεί η δική μας πινελιά στον ωκεανό αναλύσεων αυτής της συναρπαστικής ζωγράφου.
Μίλησε μας για το πώς βίωσες τη συνεργασία σου με τον σκηνοθέτη και τους υπόλοιπους συντελεστές της παράστασης;
Εγώ κι ο Ρόμπιν δουλεύουμε μαζί εδώ και δέκα χρόνια. Από τότε που γνωριστήκαμε στην σχολή. Αλλά πάντοτε για πρότζεκτ άλλων. Ακριβώς δέκα χρόνια είμαστε και ζευγάρι στη ζωή. Πριν τρία χρόνια, όταν ξεκινήσαμε τους Fly Theatre, η συνεργασία μας ήταν γεμάτη σκαμπανευάσματα. Δημιουργικά, ήμασταν ενθουσιασμένοι και ενθουσιώδεις αλλά κάθε φορά που η πρόβα κολλούσε κάπου, αυτό το παίρναμε και στο σπίτι. Τώρα με τη Frida μας, έχουμε πλέον κατασταλάξει. Οι πρόβες μας ήταν χωρίς εμπόδια γεμάτες δημιουργία και φαντασία. Είμαστε σαν παιδιά που παίζουν σε ένα κόσμο φανταστικό. Η μόνη διαφορά είναι πως το τελικό αποτέλεσμα το δείχνουμε ξανά και ξανά σε ένα κοινό. Είμαστε μια δυνατή ομάδα. Σε αυτήν πρέπει να μπουν εξωτερικοί συνεργάτες (Ερμίνα, Μιράντα, Όλγα, Κωστής, Μαριάννα). Αυτούς να ρωτήσετε πως βίωσαν τη συνεργασία με δυο πρόσωπα που λειτουργούν σαν μια -διχασμένη κάποιες φορές- αλλά μία προσωπικότητα.
Πόσο σημαντική θεωρείς για σένα αυτήν τη δουλειά και ποια είναι η ανταπόκριση του κόσμου μέχρι τώρα;
Η ανταπόκριση του κόσμου σε αυτό το κινηματογραφικό παραλήρημα, είναι παραπάνω από θετική. Όταν φτάσαμε στο τέλος της δημιουργίας είχαμε την εντύπωση πως φτιάξαμε κάτι ξεχωριστό για εμάς. Με την πρώτη κιόλας παράσταση καταλάβαμε πως ήταν ξεχωριστό και για τους θεατές. Ελπίζω να συνεχίσει έτσι. Είναι ό, τι πιο σημαντικό έχουμε κάνει μέχρι στιγμής. Και θα είναι μέχρι να έρθει η επόμενη δουλειά μας στην οποία θα βάλουμε και πάλι το εκατό τοις εκατό της δημιουργικής φαντασίας μας. Ποιός ξέρει πού θα μας οδηγήσει;