Η θεατρική ομάδα Tou Senpleman, επιστρέφε
Πρωτοπαρουσιάστηκε τον περασμένο Νοέμβρη, στο πλαίσιο του 5ου Handmade and Recycled Theater Festival, όπου απέσπασε το βραβείο του κοινού. Παίζεται κάθε Σάββατο στις 19.00 έως και τις 3 Μαρτίου 2018. Η Νίκη Δουλγεράκη σκηνοθετεί την παράσταση και μίλησε στο Αll4fun.
Πώς αποφάσισες να καταπιαστείς με αυτό το, άγνωστο στο ευρύ κοινό, διήγημα του Ανδρέα Καρκαβίτσα; Τι πραγματεύεται ο «Κρυφός Καημός»;
Το ανακάλυψα τυχαία σε μία συλλογή διηγημάτων του Ανδρέα Καρκαβίτσα. Καθώς διαβάζεις αυτό το διήγημα, ξεχνάς ότι αφηγείται την ιστορία μιας γυναίκας. Σε ξεπερνούν τα γεγονότα και η σκληρότητα αυτών. Κατάφερε ο συγγραφέας να μας πείσει με τη γραφή του ότι η γυναίκα αυτή, για την οποία μιλάει, άφησε πίσω της την γυναικεία φύση της, ωστόσο, δεν την αρνήθηκε πότε ολοκληρωτικά. «Θέλω να είσαι άνδρας, καλά κι εγώ τό ‘θελα, μα πως; Που θα βρεθεί η ασημόβεργα της μάγισσας να αλλάξει τη γυναίκεια φύση έτσι όπως αλλάζει σε κάρβουνο τους θησαυρούς στα παραμύθια». H φράση αυτή ακόμη με ανατριχιάζει, σε κάθε πρόβα και σε κάθε παράσταση. Η ιστορία του διηγήματος είναι που με συγκίνησε, ο λόγος που χρησιμοποιεί ο Καρκαβίτσας και οι μνήμες που φέρει με ενδιέφεραν ανέκαθεν, κι έπειτα ήρθε η όρεξη για πράξη επί σκηνής.
Σε ποια εποχή μας μεταφέρει;
Το έργο μας μεταφέρει στην εποχή της τουρκοκρατίας πριν το ξέσπασμα της ελληνικής επανάστασης εναντίον τους. Στον πόλεμο τι χρείαζεσαι; Όπλα και άνδρες. Αυτή η ανάγκη από την οικογένεια της ηρωίδας μας, της Χρυσής, δεν μπορούσε να καλυφθεί γιατί η δική της οικογένεια «έκαμε όλο κορίτσια». Ο πατέρας αποφάσισε να πληρώσει το γραμμάτιο στο Έθνος, αυτό που ένιωθε ως χρέος του, μεγαλώνοντας το κορίτσι του ως αγόρι. Βλέπουμε, λοιπόν, τον πατέρα να την εκπαιδεύει για τον πόλεμο, την ξαναβαφτίζει με αρσενικό όνομα και τη στέλνει να πολεμήσει. Το έργο εστιάζει στην μεταμόρφωση , στον αποχωρισμό, στην ανακάλυψη του έρωτα κι εν τέλει στην πορεία της ηρωίδας μας εν καιρώ πολέμου κι άγριων μαχών.
Με ποιο τρόπο πήρε μορφή επί σκηνής αυτό το κείμενο, που έχει έκταση μόλις τέσσερις σελίδες, αλλά και τόσες πολυπρόσωπες σκηνές και περιγραφές μάχης;
Για αρχή κρατήσαμε την επιλογή του συγγραφέα, δηλαδή την ιστορία να την αφηγείται η ίδια η ηρωίδα σε πρώτο πρόσωπο. Οι δύο ηθοποιοί, η Πέλια Γιαννουλάτου κι η Ηλιάνα Μπαφέρου, είναι το ίδιο πρόσωπο και προσπαθούν να μας αφηγηθούν το τι έζησαν όσο πιο απλά και κατανοητά μπορεί να γίνει. Μέσα από τις πρόβες γεννήθηκε η ανάγκη για χρήση σκηνικών αντικειμένων που δηλώνουν το πλήθος, και για τον καθορισμό της γεωγραφικής περιοχής ώστε να δηλώσουμε το χώρο. Για να το πούμε απλά, παίξαμε σαν παιδιά «πόλεμο» διερευνώντας αν λειτουργεί σκηνικά. Ορίσαμε τον χώρο με έναν αυτοσχέδιο χάρτη και φανταστήκαμε ότι έχουμε την Πελοπόννησο στα πόδια μας και πως όλα συμβαίνουν εκεί. Το όμορφο είναι ότι συμπαρασύρουμε το κοινό σε αυτή τη διαδικασία.
Ποια είναι η θέση του Καρκαβίτσα απέναντι στην επιθυμία του πατέρα “δημιουργού” να αναθρέψει το κορίτσι του ως “σερνικό” που θα σταλεί στην Επανάσταση;
Ο Ανδρέας Καρκαβίτσας μας διδάσκει μέσα απο το ίδιο το διήγημα πως δεν μπορούμε να πάρουμε θέση υπέρ του ενός ή του άλλου. Δεν μπορούμε εμείς μεγαλωμένοι σε ενα άλλο περιβάλλον, μία άλλη εποχή να βγάζουμε αυθαίρετα συμπεράσματα για το τι ζούσαν οι άνθρωποι τότε και να κρίνουμε, πολλώ δε μάλλον να κατηγορούμε. Παρουσιάζει τις πλευρές όλες χωρίς να «γέρνει» η ζυγαριά. Κλείνοντας η ηρωίδα μας λέει «άλλοι τότε ήταν οι καιροί». Με σεβασμό και τρυφερότητα φροντίσαμε να περιβάλλουμε τόσο τον πατέρα, όσο και την κόρη.
Τι θα ήθελες να επικοινωνήσεις μέσα απ’ αυτήν την παράσταση;
Όσο οι παραστάσεις μας συνεχίζονται, ανακαλύπτω κάθε φορά που βλεπω τα κορίτσια να ανεβαίνουν στη σκηνή και έναν ακόμη λόγο. Η παράστασή μας είναι ακόμα ζωντανή, αν με καταλαβαίνεις. Δεν έχω κάνει απολογισμό, τώρα δρούμε. Μετά βεβαιότητος, μπορώ να πω πως κι θέλαμε πολύ να ακουστεί αυτή η ιστορία.
Έχετε στην κατοχή σας ήδη ένα βραβείο κοινού, αν και νεοσύστατη ομάδα, στο πλαίσιο του 5ου Handmade and Recycled Theater Festival που πραγματοποιήθηκε στον τεχνοχώρο Φάμπρικα. Τι σημαίνει αυτό για εσάς και τη θεατρική σας πορεία;
Καταρχήν μας τιμά αυτό το βραβείο. Και σίγουρα μας έδωσε χαρά. Λειτουργεί, επιπλέον, αν το θες, και σαν μια υπενθύμιση της ευθύνης που έχουμε ως δημιουργοί, ως καλλιτέχνες, απέναντι στον κόσμο από τον οποίο ζητάμε να έρθει στο θέατρο και να δει τη δουλειά μας. Την ίδια, σαφώς, ευθύνη θα είχαμε κι αν δεν το είχαμε κερδίσει. Στο φεστιβάλ της Φάμπρικας συμμετείχαν πολλές αξιόλογες ομάδες που άξιζαν εξίσου του βραβείο. Αυτές οι ομάδες πρέπει να συνεχίσουν, όπως κι εμείς φυσικά, την προσπάθεια για ό,τι καλύτερο εντός κι εκτός σκηνής θεάτρου, και δουλειά , δουλειά, δουλειά. Η ομάδα μας, Τou Senpleman, συνεχίζει με τον «Κρυφό Καημό» κάθε Σάββατο στις 19.00 κι ελπίζουμε με δύναμη να συνεχίσουμε και σε επόμενες δημιουργίες. Αποκτάμε εμπειρίες και πορευόμαστε αισιόδοξα και με όρεξη!
Δείτε πληροφορίες για την παράσταση:εδώ
Της Γεωργίας Κατσάνη, 13/2/2018