Πέθανε ο Διαγόρας.
Μου έστειλε μήνυμα η Γωγώ.
Στεναχωριέμαι που είμαι μακριά και δε μπορώ να πω αντίο από κοντά.
Διαβάζω όλα όσα γράφουν οι συμμαθητές μου στην σελίδα κοινωνικής δικτύωσης.
Προσπαθώ να τον φέρω στο μυαλό μου και δε μπορώ.
Σαν σχηματίζονται τα γράμματα του ονόματος του στο μυαλό μου έχω μόνο ήχο δεν έχω εικόνα.
Η μνήμη που λέει και η Κική.
Η μνήμη μου κράτησε μόνο το συναίσθημα.
Πως με έκανε να νιώθω η παρουσία του.
Πήρα τηλέφωνο την μητέρα μου και της ζήτησα να πάει εκείνη στην κηδεία αντί για μένα.
Ψέλλισα καλού κακού αντίο δάσκαλε.
Θυμάμαι το μέσα μου κάθε Τρίτη και Πέμπτη στις 2 που είχαμε μάθημα υποκριτικής μαζί του.
Το δέος και το σεβασμό που φυσούσε εκεί ψηλά από τη γέφυρα.
Το δέος και το σεβασμό που φυσούσε εκεί ψηλά από τη γέφυρα.
Τον ήχο από τα κέρματα στη τσέπη του.
Μου λέει μια φορά ‘’τι κάνεις ρε παιδάκι μου, κλαίς ή έχεις νεύρα; Κάνε ό,τι θες όλα γίνονται όλα είναι πιθανά αλλά πάρε μια απόφαση τι θες, τι θέλει ο χαρακτήρας σου να κλάψει ή να θυμώσει;
Και τέλος πάντων κάτσε καλά στην καρέκλα.
Πόσες φορές του θύμωσα. Πόσες φορές έφυγα όλο νεύρα από το μάθημα η έκανα μούτρα μέσα στη τάξη. Γελούσε και έκλεινε το μάτι.
Η μνήμη.
Το μέσα μου θυμάται ακόμα το φόβο που ένιωσα όταν του ζήτησα άδεια να πάω στο Βέλγιο.
Του είπα κύριε Χρονόπουλε ξέρω απαγορεύεται να πηγαίνουμε σε ακροάσεις αλλά πήγα και με δέχτηκαν και θέλω να πάω στο Βέλγιο και ήρθα να σας ζητήσω τη γνώμη σας.
Μου λέγε η Κατερίνα απέξω δε θα σ’ αφήσει.
Άνοιξε τα χέρια του και με κοίταξε.
Μπράβο κορίτσι μου.
Κόλλησα.
Ποιος είμαι μου πε να μη σε αφήσω να ζήσεις το μέλλον σου.
Μπαμπάς.Κατάλαβες.
Η μνήμη.
Παρόμοια το μέσα μου θυμάται το τηλέφωνο του και την εμπιστοσύνη του να παίξω στο Θέατρο Τέχνης, το δείπνο που φάγαμε όταν ήρθε να με δει στις Βάκχες και τα αστεία του.
Και επειδή έτσι είναι ο άνθρωπος συνειδητοποιεί όταν βιώνει το σοκ έκλεισα τα μάτια μου να θυμηθώ το πρόσωπο του.
Και επειδή θυμόμουν μόνο συναισθήματα τον άκουσα να μου λέει: Το πρόβλημα είναι ότι ο Άνθρωπος φοβάται τη ζωή πιο πολύ από το θάνατο.
Αντίο Δάσκαλε σου ψιθυρίζω.
Και Σ’ευχαριστώ πολύ.
& Η Ζαφειρία Δημητροπούλου – Δελάνχελ είναι ηθοποιός, απόφοιτος του θεάτρου Τέχνης με σημαντικές μέχρι τώρα συνεργασίες στο ενεργητικό της.
Τιμήθηκε με το βραβείο της καλύτερης γυναικείας ερμηνείας της σεζόν 2012-13 στα 1α θεατρικά βραβεία κοινού All4fun για την ερμηνεία της στην παράσταση Πιτσιμπούργκο. Εδώ και λίγoυς μήνες ζει και σπουδάζει στο Λος Αντζελες απ’ όπου γράφει τη στήλη.