Ο ηθοποιός Αντώνης Χαντζής μιλάει στο All4Fun για τις δουλειές του, τα μελλοντικά του όνειρα, τον Φρόυντ και τη σύχρονη εποχή!
–Πού σε πετυχαίνουμε αυτή την περίοδο;
Αυτή την περίοδο με πετυχαίνετε στο κρατικό θέατρο της Κύπρου, τον ΘΟΚ, στο τέλος των παραστάσεων του έργου της Άλκης Ζέη <<Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου>>. Η παράσταση παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά και αφορά στον πόλεμο του ’40 και τη γερμανική κατοχή στην Αθήνα, όπως παρουσιάζεται και αποτυπώνεται μέσα από τα μάτια ενός εννιάχρονου αγοριού. Όπως αντιλαμβάνεστε πρόκειται για ένα διαχρονικό έργο οικουμενικού χαρακτήρα, αφού πραγματεύεται την φρίκη του πολέμου, και που δυστυχώς φαντάζει επίκαιρο όσο ποτέ. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Κος Τάκης Τζαμαργιάς, που έχει κάνει και τη θεατρική διασκευή μαζί με τον Κο Σάββα Κυριακίδη. Μετά το τέλος των παραστάσεων επιστρέφω στην Ελλάδα και στα θεατρικά δρώμενα της Αθήνας.
–Υπάρχει κάποιος ρόλος που σε περιμένει;
Θεωρώ πως οι ρόλοι είναι πάντα υπερκείμενοι των ηθοποιών. Πως κανένας ρόλος δεν περιμένει κανέναν για να τον ερμηνεύσει. Αν ο ηθοποιός δεν το αντιλαμβάνεται, πολύ εύκολα μπορεί να πέσει στην παγίδα, να γίνει αυτό που λέμε θεατρικά, <<εξυπνότερος>> του ρόλου και ουσιαστικά καταλήγει να παίζει τον εαυτό του.
-Αγαπημένη σου δουλειά;
Ξέρω πως θα ακουστεί τετριμμένο και κοινότοπο, αλλά είναι αλήθεια πως είχα την τύχη να συμμετέχω σε αξιόλογες δουλειές τόσο θεατρικά, όσο και κινηματογραφικά ή τηλεοπτικά. Γι’ αυτό δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω κάποια δουλειά. Αν πρέπει να απαντήσω, θα αναφερθώ σε όλες τις δουλειές που έχω κάνει στο Εθνικό Θέατρο, περισσότερο ομως λόγω συνθηκών. Τα πράγματα στο Εθνικό είναι πιο προστατευμένα. Πιο εύκολα. Ο ηθοποιός ασχολείται μόνο με το ρόλο του. Φυσικά δεν μπορώ να παραλείψω και τη <<ΓΡΑΜΜΗ>>, ένα έργο του Ισραελ Χόροβιτς, που μαζί με τον Άρη Γούτο κάναμε την παραγωγή, άρα αυτονόητα πρόκειται για μια παράσταση και ένα ρόλο που αγαπώ ιδιαίτερα.
-Κάποιος είναι καλλιτέχνης–ηθοποιός μόνο πάνω στη σκηνή;
Θεωρώ πως η ιδιότητα μας, μας ακολουθεί και εκτός πλαισίου σκηνής. Ειδικά τους καλλιτέχνες πρότυπα, οι οποίοι επηρεάζουν και πιο ευαίσθητες ηλικίες.
-Πώς βιώνεις τη σύγχρονη εποχή;
Διανύουμε μία περίοδο, όπου σχεδόν όλος ο δυτικός πολιτισμός έχει αγκιστρωθεί στο αντιληπτικό αγνοώντας το φαντασιωτικό. Είναι η εποχή του κενού. Η εποχή της οθόνης. Θέλω να πω πως δεν υπάρχει χώρος να φανταζόμαστε, εφόσον όλα παρουσιάζονται και τα αντιλαμβανόμαστε σε μια οθόνη κινητού, ταμπλετ και ούτω καθεξής. Φυσικά αυτό έχει αντίκτυπο και στην τέχνη, την διαδικασία δηλαδή της εσωτερικής αναζήτησης και της φαντασίας, καθώς όλη η προσοχή στρέφεται εξωτερικά.
-Θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας το μεγαλύτερο σου φόβο; Ενδεχομένως το φόβο του θανάτου;
Κατά τις αρχικές θεωρίες του Φρόυντ, ο φόβος του θανάτου δεν υφίσταται. Δεν μπορεί να φοβάσαι κάτι το οποίο δεν έχεις βιώσει, άρα και δεν έχεις εγγράψει ως εμπειρία. Κάτω από το άγχος για το θάνατο, υπάρχει το γενικότερο άγχος της κατάρρευσης. Και αυτό είναι που φοβάμαι, με ό,τι αυτό σημαίνει ή συνεπάγεται.
–Ένα θεατρικό σου όνειρο;
Το όνειρο μου θεατρικά είναι να μπορώ να επιλέγω τις δουλειές που θα συμμετέχω. Να καλύπτω δηλαδή τις θεατρικές επιθυμίες μου. Να μην αναγκάζομαι να κάνω πράγματα για βιοποριστικούς λόγους ή για να υπάρχω απλά στη δουλειά. Ανάγκη σημαίνει να κάνεις πράγματα για να επιβιώσεις. Η επιθυμία εμπεριέχει ψυχική ποιότητα. Μια φίλη μου ψυχαναλύτρια, η Λίλη Πέπου, λέει πως αν καλύπτεις τις ανάγκες σου δεν είσαι δυστυχισμένος. Αν όμως καλύπτεις τις επιθυμίες σου, τότε είσαι ευτυχισμένος.
Της Σήλιας Γεωργίου, 2/4/2018