15 C
Athens
Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Το πρόσωπο της εβδομάδας: Κίττυ Παϊταζόγλου – Ηθοποιός

Ο συνδυασμός απόλυτης τεχνικής, ρίσκου και ελαφρότητας τη συναρπάζει. Όπως συμβαίνει στον κόσμο του τσίρκου, όπως θέλει να εφαρμόζει στην υποκριτική, όπου βρήκε την ελευθερία και το νόημα της, το οποίο έψαχνε από μικρή.
 
Όταν αναζητούσε το πώς θα φέρει πιο κοντά της τους ανθρώπους, όταν προσπαθούσε ν’ αντλήσει την μεγάλη εφηβική της ενέργεια. Και όλο αυτό έγινε για την Κίττυ Παϊταζόγλου λαχτάρα με τον χρόνο, ηρεμία.
 
Οι παράλληλες σπουδές με τη νομική της έδωσαν τη διαύγεια να διαπιστώσει τι αξίζει για εκείνην περισσότερο. Όταν πια μετά την αποφοίτησή της από το Εθνικό πήγε στο Λονδίνο για μεταπτυχιακό ήξερε πλέον καλά ποιον δρόμο θα ακολουθούσε στη ζωή της. 
 
Eκτοτε προσπαθεί να εφαρμόζει αυτό που την είχε συμβουλεύσει ο καθηγητής της στο Central School of Speech and Drama: «Nα δουλεύω πολύ, πολύ και την κρίσιμη στιγμή της παράστασης να τα ρισκάρω όλα. Να δέχομαι να τα πετάξω όλα για να μείνω στη στιγμή»,.
 
Τη δεδομένη χρονική στιγμή η Κίττυ υποδύεται στο Λίλιομ δύο ρόλους ένα νέο κορίτσι και μια ηλικιωμένη κυρία, δύο όψεις του νομίσματος, όπως της λέει ο Θωμάς Μοσχόπουλος.
 
Την είχε δει πέρσι σε σεμινάριο του στο Πόρτα και την επέλεξε σε μια παράσταση, η οποία αφορά μια ιστορία αστεία και λυπητερή, ένα περίεργο παραμύθι – θρύλο για όσους δεν ξέρουν τι να κάνουν όλα αυτά που νιώθουν, που φοβούνται να δοθούν, να μεγαλώσουν. 
 
Και η ίδια απολαμβάνει τη συνεργασία της μ’ έναν από τους καλύτερους Ελληνες σκηνοθέτες, όπως σημειώνει στο All4fun: «Σε φέρνει αντιμέτωπο με όλα όσα φοβάσαι κι όλα όσα απολαμβάνεις και δεν ξέρεις γιατί. Σε καλεί τη μια στιγμή να του αφεθείς απόλυτα και την επόμενη να πάρεις την ευθύνη  να σταθείς στα πόδια σου. Kαι αυτό είναι το πιο δύσκολο πράγμα…»
 
* Από παιδί είχα μια περιέργεια για τους ανθρώπους, ήθελα να καταλαβαίνω τι σκέφτονται, τι αισθάνονται, πόσο τολμούν ή φοβούνται, πώς θα τους φέρω πιο κοντά μου. Επίσης είχα μια τεράστια ενέργεια που δεν ήξερα ποτέ πραγματικά τι να την κάνω. Κι όταν στα 14 στη θεατρική ομάδα του σχολείου ένας παθιασμένος με το θέατρο φιλόλογός μας ο Νίκος Μακαρόνας (στον οποίο χρωστάω πολλά) μας έβαλε να παίξουμε Ηλέκτρα, Βάκχες, Ματωμένο Γάμο και ολόκληρη την Ορέστεια στην Γ’ Λυκείου, σαν να ΄γινε αυτή η ενέργεια λαχτάρα πια, ηρέμησα και βρήκα ένα νόημα. 
* Μπήκα στη Νομική και στο Εθνικό και τα σπoύδασα σχεδόν παράλληλα, μάλλον για να πειστώ κι η ίδια τι άξιζε περισσότερο, αυτό που ήταν σωστό ή αυτό που ήθελα. Τη Νομική την τελείωσα και δεν την απαξιώνω, είναι μια υπέροχη επιστήμη, απλά δεν είναι για μένα. Μου δωσε ωστόσο μια διαύγεια και μια πειθαρχία καθώς κι εργαλεία να πηγαίνω με λίγα λόγια στην καρδιά των πραγμάτων.
* Υποκριτική για μένα είναι ο χώρος, όπου ξαναβρίσκω την ελευθερία και τη γενναιοδωρία μου.
* Δεν μπορώ να μεμψιμοιρώ άλλο για την κρίση. Θέλω να πάω παραπέρα. Ναι, είναι δύσκολα. Πολύ. Σε κάθε επίπεδο. Πέρα από το προφανές οικονομικό και πολιτικό, κυρίως στο ηθικό και συναισθηματικό. Γιατί τεστάρεται συνεχώς η αξιοπρέπεια, η ελευθερία και η ανθρωπιά μας. Αλλά κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσουμε να ντρεπόμαστε και να παίρνουμε την αποτυχία μας προσωπικά. Το να βγούμε από το καβούκι του ο καθένας και να ανοίξουμε την προσοχή μας και στον άλλο, αυτό θα ήταν ένα πρώτο καλό βήμα. Κι αλίμονο αν σταματήσουμε να ελπίζουμε. 
* Η τέχνη, νομίζω, δεν είναι για να δίνει απαντήσεις, κάτι τέτοιο θα ήταν στην καλύτερη περίπτωση διδακτικό, στη χειρότερη επικίνδυνο. Ερωτήματα μπορεί να θέτει, κι από κει και πέρα ο καθένας μας, δημιουργός ή αποδέκτης να αφεθεί να αλλάξει κάτι στη ζωή του. 
* Αυτήν την περίοδο συμμετέχω στην παράσταση «Λίλιομ» σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου, στο Θέατρο Πόρτα. Το έργο γράφτηκε το 1909 από τον Ούγγρο συγγραφέα Φέρεντς Μόλναρ και ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές το πρώτο μισό του 20ου αιώνα στην Ευρώπη και στην Αμερική. Μεταφέρθηκε μάλιστα πολλές φορές και στον κινηματογράφο, με πιο γνωστή μεταφορά αυτή του Φριτς Λανγκ το 1934. Μετά εξαφανίστηκε για καιρό και επέστρεψε ξανά τα τελευταία χρόνια.
* Είναι μια ιστορία αστεία και λυπητερή, απελπισμένη, κυνική και μεταφυσική. Ένα περίεργο παραμύθι – θρύλο το ονομάζει – για ανθρώπους που δεν ξέρουν τι να κάνουν όλα αυτά που νιώθουν.  Που φοβούνται να δοθούν, φοβούνται να μεγαλώσουν, άρα να αναλάβουν την ευθύνη της ανθρώπινης τριβής. Ο Λίλιομ, ο κεντρικός ήρωας, θέλει πάντα κάτι άλλο κι επειδή δε μπορεί να τα έχει όλα και να είναι τέλειος, προτιμά να μην είναι τίποτα.
* Εγώ παίζω αρχικά την ηλικιωμένη θεία και μετά τη νεαρή κόρη του ζευγαριού. Δυο διαφορετικούς ρόλους  που μ΄ αρέσει ωστόσο – κι ο Θωμάς με προέτρεψε σ’ αυτό-  να τους βλέπω σαν τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Η θεία είναι ένας κουρασμένος άνθρωπος που ξέρει, αλλά δεν θέλει πια. Η κόρη είναι ένα παιδί που θέλει πολύ, αλλά δεν ξέρει πώς. Το τέλος κι η αρχή μας.
* Τον Θωμά Μοσχόπουλο τον εκτιμώ απεριόριστα στη δουλειά του και με συγκινεί βαθιά ως άνθρωπος. Πέρυσι συμμετείχα σε ένα σεμινάριο του στο Θέατρο Πόρτα, γνωριστήκαμε και μετά προέκυψε η συνεργασία στο Λίλιομ. Έχει μια φοβερή ικανότητα αυτός ο άνθρωπος μέσα από το παιχνίδι να σε φέρνει αντιμέτωπο με όλα όσα φοβάσαι κι όλα όσα απολαμβάνεις και δεν ξέρεις γιατί. Σε καλεί τη μια στιγμή να του αφεθείς απόλυτα και την επόμενη να πάρεις την ευθύνη, να σταθείς στα πόδια σου. Και αυτό είναι το πιο δύσκολο πράγμα. Για τα υπόλοιπα παιδιά τι να πρωτοπώ. Αισθάνομαι πολύ τυχερή και περήφανη που δουλεύω με μια τέτοια ομάδα.
 
* Στο Λονδίνο πήγα αμέσως αφότου αποφοίτησα από το Εθνικό, το 2010, κι έμεινα δυο χρόνια. Τον πρώτο έκανα ένα μεταπτυχιακό στην Υποκριτική στη Central School of Speech and Drama. Εμπειρία τεράστια, συμπυκνωμένη. Κυρίως το να μελετήσω και να παίξω Σαίξπηρ στο πρωτότυπο.  Θυμάμαι με πολλή αγάπη την εμπιστοσύνη του καθηγητή μου στη σχολή, Ben Naylor, να μου δώσει-παρά τον πανικό και την απειρία μου- τον ρόλο της Κλεοπάτρας στην τελική μας παράσταση “Αντώνιος και Κλεοπάτρα”. 
 
* Μεγάλο σχολείο η αναμέτρηση με κάτι που ξέρεις εκ των προτέρων ότι σε ξεπερνά και θα χάσεις. Θυμάμαι στους δυο μήνες προβών και στις δέκα παραστάσεις μας να κοιμάμαι  το πολύ τρεις ώρες την ημέρα. Θυμάμαι επίσης μια συμβουλή του, στην οποία ανατρέχω συνέχεια: Nα δουλεύω πολύ, πολύ και την κρίσιμη στιγμή της παράστασης να τα ρισκάρω όλα. Να δέχομαι να τα πετάξω όλα  για να μείνω στη στιγμή.”
* Από το Λονδίνο κρατώ επίσης και την πρώτη μου επαγγελματική δουλειά, τη συνεργασία μου με τη σκηνοθέτιδα Αναστασία Ρεβή και το Theatre Lab στο ανέβασμα της Ορέστειας στα αγγλικά, με βρετανικό θίασο, στο Riverside Studios. Έκανα την Κασσάνδρα. Δεν κόβω τους δεσμούς μου με την πόλη αυτή. Ιδανικά θέλω να μπορώ να πηγαινοέρχομαι, πρακτικά είναι δύσκολο όταν ξεκινάς κάπου κάτι, ν’ απέχεις για χάρη κάποιου άλλου.
* Θα ήθελα πολύ να κάνω κινηματογράφο. Τον λατρεύω. Μέχρι τώρα έχω κάνει μόνο δυο μικρού μήκους ταινίες  στην Αγγλία. 
* Και τηλεόραση θα μ’ ενδιέφερε  κάποια στιγμή, αλλά ακόμα τη φοβάμαι μάλλον. Το μέσο από μόνο του δεν είναι κακό, απλά κάποιες φορές τα πράγματα γίνονται με μια ευκολία που με τρομάζει, δεν δίνει χώρο και χρόνο να είναι κανείς προσωπικός.
 
* Ο χορός είναι για μένα μεγάλο κεφάλαιο. Κάποιες φορές μετανιώνω που δεν έγινα χορεύτρια και τώρα πια είναι αργά να βελτιώσω την τεχνική μου. Αλλά μου είναι πολύ καθαρό πως η απόλαυση που αντλώ όταν χορεύω είναι μεγαλύτερη από ότι όταν παίζω. Κι όταν μπλοκάρω στην υποκριτική  ή χάνομαι μέσα στις άπειρες επιλογές, μόνο το σώμα εμπιστεύομαι για να μου δείξει τη λύση. 
* Λατρεύω και τα ακροβατικά. Κυρίως τα εναέρια. Κάνω πανιά και trapeze. Γενικά ο κόσμος του τσίρκου με συναρπάζει, αυτός ο συνδυασμός ελαφρότητας, απόλυτης τεχνικής και ρίσκου. Αυτή την ακρίβεια ψάχνω και στην υποκριτική.
* Γράφω πολύ από παιδί, έχω το άγχος μήπως τα πράγματα ξεχαστούν, αν δεν καταγραφούν.  
* Η σκηνοθεσία υπάρχει σαν πειρασμός, το νιώθω όμως ακόμα νωρίς να μπορέσω να διαχειριστώ ανθρώπινες ψυχές. Είναι λεπτό πως ο καθένας μας μεγαλώνει και αφήνεται να οδηγηθεί σε αυτό το χώρο.
* Θα ήταν άδικο να ξεχωρίσω κάποια από τις συνεργασίες μου, γιατί καθεμιά την αγαπώ για πολύ διαφορετικό προσωπικό λόγο. Δεν είναι άλλωστε πολλές, μπορώ να τις αναφέρω όλες. Το “Z” της Έφης Θεοδώρου, το “Βιτριόλι” του Ολιβιέ Πι, τα “ Kύματα” της Αγγελίτας Τσούγκου, η “ Iφιγένεια εν Αυλίδι” της Μαρίας Πρωτόπαππα, “ O Φιλάργυρος” του Γιάννη Μπέζου, “H Tριλογία της Πόλης” του Κωνσταντινου Χατζή και τώρα ο “Λίλιομ” του Θωμά. Ίσως μείνω λίγο παραπάνω στο “Βιτριόλι “για το λόγο ότι μας δόθηκε η δυνατότητα να ζήσουμε το πανηγύρι του Φεστιβάλ της Αβινιόν το περασμένο καλοκαίρι. 15 μέρες μόνο γιορτή. Εμπειρία ζωής.
 
* Στην Αθήνα μ’ αρέσει ο ήλιος, οι βόλτες ψηλά στο Αστεροσκοπείο και οι αντιθέσεις της πόλης. Δε μ’ αρέσει η απουσία πρασίνου και η αγένεια πολλών ανθρώπων της.
*  Στο All4fun μου αρέσει το πάθος σας για τη δουλειά σας και η φωτογραφία της ημέρας.
 
 & Aναλυτικές λεπτομέρειες για τις ημέρες και τις ώρες της παράστασης ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/9646-q–q—.html
 
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 5/1/2015

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Σχετικά Άρθρα

Τελευταία Άρθρα