To πρόσωπο της εβδομάδας: Νατάσα Εξηνταβελώνη – Ηθοποιός

 

Ένα νέο, ζωντανό και φωτεινό πρόσωπο, το οποίο επέλεξε να γίνει ηθοποιός από τύχη και αγωνία για να βρει αυτό που ήθελε τελικά ν’ ακολουθήσει στη ζωή της τη στιγμή που είχε περάσει στο παιδαγωγικό Αθηνών. «Την υποκριτική πρέπει να την αντιμετωπίζεις σαν ερωμένη. Για να την κατακτήσεις πρέπει να κάνεις τα πάντα, να φροντίζεις για όλα. Αν ξεχάσεις να την πάρεις τηλέφωνο θα τη χάσεις για εβδομάδες. Θέλει λουλούδια και ποιήματα και όλα κάθε μέρα από την αρχή».

 

Τη συγκεκριμένη περιγραφή τη δανείζεται από τον Δημήτρη Λάλο, τον σκηνοθέτη της στη «Στέλλα με τα κόκκινα γάντια», μια από τις καλύτερες παραστάσεις της σεζόν, που συνεχίζεται στην Ακαδημία Πλάτωνος. 

 

Εκεί η Νατάσα υποδύεται μια τραγουδιάρα, την Αννέτα, που δεν είναι κακιά, είναι δειλή, αλλά δεν σπάει και τα δεσμά εκείνα που θέλουν τη γυναίκα άμοιρη. «Ο Δημήτρης Λάλος μας έδωσε ώθηση για έρευνα. Η ερωτική τραγωδία του Ιάκωβου Καμπανέλλη για να ζωντανέψει επί σκηνής δημιουργείται από χαρακτήρες φτιαγμένους από μνήμες και όνειρα. Kαι εκεί που οι αξίες με πρώτη εκείνη της ελευθερίας νοούνται ως αντίβαρο στις προκαταλήψεις αιώνων», αναφέρει χαρακτηριστικά στο All4fun.

 

Η περασμένη σεζόν τη βρήκε να υποδύεται την 17χρονη Αλεξία στο Μάνα Χ ουρανού και πρωταγωνιστώντας στην τηλεόραση με το πού αποφοίτησε από τη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου είχε την ευκαιρία να μάθει πολλά για τις δυσκολίες του συγκεκριμένου μέσου. Παράλληλα μαζί με τους Άννα Κουτσαφτίκη, Νικόλα Πιπερά συμμετείχε στη Χίλντα σε σκηνοθεσία Βασίλη Μαυρογεωργίου, σε μία ακόμη συνεργασία την οποία διασκέδασε πολύ.

 

Με ιδιαίτερη αγάπη στον κινηματογράφο ελπίζει σύντομα να δοκιμαστεί και στους ιδιαίτερους κώδικες του σινεμά…

 

* Συνήθιζα να λέω πως η σχέση μου με την υποκριτική ήταν και λίγο θέμα τύχης, καθώς κάπου μετά το σχολείο ψάχτηκα σε διάφορους τομείς λόγω της αγωνίας μου να βρω αυτό που θέλω να κάνω. Τελικά λέω πως απλά ήθελα να βρω, δεν ξέρω τι, αλλά έχω τη βεβαιότητα πως η υποκριτική το ξέρει…

 

* Σ’ αυτήν τη φάση αντιλαμβάνομαι την υποκριτική όπως μας την έχει «περιγράψει» ο Δημήτρης Λάλος στα σεμινάρια και πάνω στην έρευνά μας στις πρόβες και την παράσταση- σαν μια ερωμένη, που για να την κατακτήσεις θέλει από εσένα να κάνεις τα πάντα. Να φροντίζεις για όλα- για τα εργαλεία σου, για τον χώρο, για τους συμπαίκτες, για τη λειτουργία σου- και όλα να είναι αλήθεια. Αν μια μέρα ξεχάσεις να την πάρεις τηλέφωνο, μπορεί να τη χάσεις για βδομάδες. Θέλει λουλούδια και ποιήματα και όλα κάθε μέρα απ’ την αρχή.  

 

* Η κρίση πια με ενοχλεί ως λέξη και δεδομένου του πόσο πολύπλευρη είναι πλέον η έννοια της, νιώθω πως παύουμε να συνεννοούμαστε με τη χρήση της. Όταν λέμε «κρίση», εννοούμε ακόμη τα λεφτά που δεν έχουμε; Ή μιλάμε για κρίση αξιών; Πάλι όμως, πρέπει να επινοηθεί μια άλλη έννοια, χάριν του εμπόλεμου σκηνικού, που να υπονοεί τουλάχιστον το θάνατο. Η «κρίση», όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ, αντιμετωπίζεται σε πρώτη φάση εκ των έσω – το σημαντικότερο είναι να μείνει ακλόνητο το μέσα σου. Χρειάζεσαι την πίστη σε κάτι μεγάλο, για να αντέξεις τον κοινωνικοπολιτικό παραλογισμό που βιώνουμε και να γεμίσεις την παγκόσμια σιγή

 

* Δεν κατανοώ την κατάσταση της Ελλάδας, ούτε την Ελλάδα- οπότε δεν ξέρω τι ανάγκες υπάρχουν στ’ αλήθεια. Πραγματικά, κινούμαι στα τυφλά. Πάντως η τέχνη νομίζω πως δεν είναι για να δίνει απαντήσεις, αλλά μάλλον για να θέτει ερωτήματα. 

 

* Το πιο σπουδαίο για μένα σ’ αυτήν τη δουλειά ήταν το πόσο οργανικά έγιναν τα πράγματα. Δεν ξέρω πώς να το εκφράσω και να μη φανεί κλισέ. Την ίδια μέρα που συναντηθήκαμε όλοι, ήμασταν ομάδα. Ο Δημήτρης Λάλος φέρει την πίστη του καλλιτέχνη, που δε μπορεί να μην σε εμπνεύσει. Μας έδωσε τεράστια ώθηση για να ερευνήσουμε, η δουλειά μας χτίστηκε με προσωπικό κόστος και πίστη και η παράσταση δημιουργήθηκε από αυτά τα υλικά. 

 

* Η έρευνα πάνω στους ρόλους και πάνω στο έργο ήταν και είναι ακόμη ο στόχος μας- γράφουμε, δοκιμάζουμε, επενδύουμε στο να κρατάμε τα πράγματα ζωντανά. Αυτός είναι ο λόγος που θέλω ο κόσμος να δει την παράσταση. Η ερωτική τραγωδία του Ι. Καμπανέλλη, στην Ελλάδα λίγο μετά τον εμφύλιο, δεν πλάθεται ιδανικά- δημιουργείται από ανθρώπους φτιαγμένους από μνήμες και όνειρα. Τα πράγματα δεν μπορούν παρά να είναι σκοτεινά, τα πρόσωπα θαμπά και η ταβέρνα άδεια. Αντίστοιχα, οι αξίες, με πρώτη αυτή της ελευθερίας, δε μπορούν να νοηθούν παρά ως αντίβαρο στις προκαταλήψεις αιώνων. 

 

* Ο ρόλος μου είναι αυτός της Αννέτας- τραγουδιάρα όπως και η Στέλλα. Ως Αννέτα, ζηλεύω πολύ, θυμώνω και ο έρωτας ή η αγάπη που νιώθω, δεν παίρνει ποτέ σχεδόν το χώρο για να εκφραστεί. Δεν είναι πως είμαι άσχημη, ούτε η χειρότερη τραγουδίστρια. Είναι που καμία δε μπορεί να τα βάλει με τη Στέλλα- ίσως λόγω ιδιοσυγκρασίας. Δεν είναι καθόλου άγνωστο αυτό το συναίσθημα της πικρίας για πράγματα που ξέρεις πως, όσο και να παλέψεις, μάλλον δε θα κατακτήσεις ποτέ. Η ζήλια είναι ένα συναίσθημα που δε μου ήταν γνώριμο και, ως Αννέτα, το πλησιάζω και το απενοχοποιώ. Η Στέλλα ζει και πεθαίνει ως Femme Libre – η Αννέτα δε θα μπορούσε ποτέ να σπάσει τα δεσμά που θέλουν τη γυναίκα άμοιρη. Δεν είναι κακιά, δειλή είναι. Είναι ο μέσος όρος. 

 

* Η ομάδα στη σκηνή αποτελείται από τους: Ξένια Αλεξίου, Γιώργο Γερονιμάκη, Τάσο Δέδε, Χριστίνα Μαριάννου, Πάνο Νάτση, Γιάννα Τζερμιά, Γιώργο Τριανταφυλλίδη, Ουσίκ Χανικιάν. Είναι συμπαίκτες μου, φίλοι μου, συμμαθητές μου στα σεμινάρια του Δημήτρη Λάλου- εξαιρετικοί άνθρωποι, ο καθένας ξεχωριστά. Ο Δημήτρης Λάλος τώρα, εκτός από το καλλιτεχνικό κομμάτι, είναι ένας άνθρωπος που πιστεύει έμπρακτα στους νέους- από καρδιάς συμβουλεύω τους νέους ηθοποιούς να πάνε στα σεμινάρια του, να πάνε σε τυχόν οντισιόν που κάνει. Χρειαζόμαστε ανθρώπους όπως ο Δημήτρης, για να μας ξυπνάνε. 

 

* Τα χρόνια μου στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου ήταν τρία πολύ- πολύ πυκνά χρόνια- κάποιες αναμνήσεις είναι φωτεινές και κάποιες μπερδεμένες αλλά με βεβαιότητα ήταν ένα πολύ ωραίο ταξίδι. Με τους συμμαθητές μου, με κάποιους έχω ακόμη πολύ στενές σχέσεις, με άλλους δεν προλαβαίνω να βρεθώ τόσο- πάντως όσους δε βλέπω, μου λείπουν. Θυμάμαι έντονα το Εντευκτήριο, τα τάπερ παντού, εμάς κουρασμένους και πεινασμένους ανάμεσα στα μαθήματα, τους άσχημους ροζ καναπέδες… Θυμάμαι πολύ το δεύτερο έτος- πόσο πολύ δουλεύαμε- αξέχαστη χρονιά! 

 

* Γενικά γράφω, και όσο περισσότερο διαβάζω, τόσο καλύτερη γίνομαι (μη φανταστείς βέβαια τίποτα πολύ σπουδαίο). Σκέφτομαι πολύ και λίγο πριν σκάσω, θα γράψω- δε γίνεται αλλιώς. Με την σκηνοθεσία νομίζω δεν θα είχα και πολλές ελπίδες- θέλει δεξιότητες που δεν έχω. 

 

* Το σινεμά είναι από τις πιο αγαπημένες μου συνήθειες- κολλάω αφάνταστα με ταινίες και γυρνάω ξανά και ξανά σε ερμηνείες που θαυμάζω. Σίγουρα θα ήθελα να κάνω σινεμά- θέλω πολύ να εκπαιδευτώ και να δοκιμαστώ σε αυτούς τους κώδικες. 

 

* Το «Μάνα Χ ουρανού» ήταν ένα πολύ μεγάλο μάθημα, που, ευτυχώς, με βρήκε με τον αγαπημένο μου Πάρι Παρασκευάδη Πλάνετς- φίλο μου από τη σχολή και με την, πλέον πολύ καλή μου φίλη, Νάστια Βραχάτη. Έμαθα πάρα πολλά- έπαθα και πολλά σοκ σε σχέση με τις δυσκολίες που έχει αυτό το μέσο, με πρώτη την ταχύτητα που γίνονται όλα. Θυμάμαι έντονα το «καμαρίνι» μας- έναν αυτοσχέδιο χώρο που φτιάξαμε με τον Πάρι και τη Νάστια, και τον Πάρι να διακοσμεί με μανία με ψεύτικα φυτά, κορνίζες, υφάσματα! 

 

* Στη σειρά υποδυόμουν την 17χρονη Αλεξία Ουρανού, μια ρομαντική και αντιδραστική έφηβη. Ως Νατάσα, η εφηβεία μου είχε πολύ διαφορετικές ποιότητες, καθώς υπήρξα πιο προσγειωμένη- τα κοινά με τον ρόλο είναι οι πολλές εκρήξεις και οι έντονες συναισθηματικές μεταπτώσεις. Την αναγνωρισιμότητα τη βίωσα κυρίως στις αντιδράσεις των μικρών παιδιών και, αφού τα παιδιά δεν ξεχνάνε εύκολα, τη βιώνω ακόμη! Σήμερα, ευχαριστώ τον Ανδρέα Μορφωνιό, σκηνοθέτη της σειράς, για όσα μου έμαθε και τον Γιώργο Φειδά, τον σεναριογράφο, για την δημιουργικότητα του- ήταν η πρώτη μου δουλειά μετά τη Σχολή, οπότε αναλογίζομαι πως μου έδειξαν πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη. 

 

* Τελείωσα το 2014 τη σχολή, οπότε δεν έχω να μετρήσω πολλές ακόμη συνεργασίες. Πέρυσι, έπαιζα το ρόλο της Κορίν στη Χίλντα της Μαρί Ντιάιγ, σε σκηνοθεσία Βασίλη Μαυρογεωργίου με τον Νικόλα Πιπερά και την Άννα Κουτσαφτίκη, που δικαίως (οεοεοε!) βραβεύτηκε από το Αll4fun για την ερμηνεία της. Πολύ ωραία συνεργασία και εκείνη, πολύ καλή ομάδα- καταπληκτικό έργο (αλήθεια, ψάξτε την Ντιάιγ).

* Η Άννα Κουτσαφτίκη επιβεβαιώνει το πόσο τυχερή έχω σταθεί στις μέχρι τώρα συνεργασίες μου- η ερμηνεία της σε κάθε παράσταση ήταν ένα αξέχαστο μάθημα για μένα. Γενικά, πάμπολλα έργα θα ήθελα να παίξω, αλλά κριτήριο μου είναι πάνω από όλα οι συνεργάτες- να είναι ανήσυχοι και δουλευταράδες. Για αυτό πιστεύω πολύ στην επόμενη δουλειά που θα κάνουμε με τους συμφοιτητές και φίλους μου από τη σχολή (Γ. Κατσής, Μ. Μοσχούρη, Κ. Πλεμμένος, Ρ. Ρώτας, Ν. Σιδέρη) τον Μάιο σε σκηνοθεσία Γιώργου Κατσή, με αφορμή τον Κάφκα και το διήγημά του «Ανακοίνωση σε μια Ακαδημία». Μελετούμε, γράφουμε και έχουμε πολύ όρεξη για ότι θα συμβεί σε αυτή την παράσταση.

 

*Στην Αθήνα μου αρέσουν οι γειτονιές, τα μπαλκόνια με τα απλωμένα ρούχα, η αίσθηση γενικά ότι είμαστε όλοι κοντά και μοιραζόμαστε τον ίδιο δρόμο, την ίδια πλατεία. Μ’ αρέσουν οι καλημέρες με τους γείτονες και οι γνώριμες συναντήσεις στις λαϊκές αγορές. Αυτό που δεν αντέχω στην Αθήνα είναι το πόσο αφιλόξενη μπορεί να γίνει. Υπάρχουν μέρη που σε κάνουν καχύποπτο (πολλές φορές αδίκως), μέρη χωρίς λίγο φως, χωρίς πεζοδρόμια, που νιώθεις πως περισσεύεις.

 

* Στο All4fun μου αρέσουν οι άνθρωποι του, οι οποίοι στηρίζουν έμπρακτα το θέατρο. Εκτιμώ ιδιαίτερα το γεγονός ότι δίνει την ευκαιρία σε νέους καλλιτέχνες να μιλήσουν για τη δουλειά τους και αφήνει χώρο για προβολή τόσο σε μεγάλες παραστάσεις, όσο και σε μικρές παραγωγές.

 

& Αναλυτικές πληροφορίες για τη «Στέλλα με τα κόκκινα γάντια» ακολουθούν στον εξής σύνδεσμο: http://all4fun.gr/columns/epilogi-evdomadas/11898–q-q-.html